《雨馀见道士策蹇驴从一小童经行市中类有道者还山服食意业已微胡为灵甄以求自恣》拼音版

清代王浩

jiàndàoshìjiǎncóngxiǎotóngjīngxíngshìzhōnglèiyǒudàozhěháishānshíwēiwèilíngzhēnqiú--wánghào

dàorénzhīsuǒzhìshuǐběishuǐnánbèiǒuláichéngshìluòméizhejiǎntóukòu

tóngshìsuìdàorénxíngchéngjiēduìténgguàwèizhīrènshì

shānzhōngzǎojīngshuāngqínwēijiǎzhícánzuìwàntiěwéishāncóngdàorénānpèi

chūnfēngwēiguānluòshīhuángchuíchuíjiānbèijiādàofēngshācǎoféiguīláixiàojǐnhuāshì

mǎn怀huáixíngchùzhūménwèifángchángdiàozhīdàorénjiǎnmèngjuédānshājiàntóushì

王浩简介

唐代·王浩的简介

王浩(1894--1923),字然甫,一字瘦湘,江西南昌人。诸体俱工,宗奉宋贤,以七律见长。陈散原评谓:“吐弃凡近,多骨重神寒之作,力追山谷,笔端可畏,然间有摹拟太似处。”有家藏钞本《思斋集》。

...〔 ► 王浩的诗(65篇)